rodziła się 25 lipca 1876 r. w Grabowie koło Warki, była córką ziemiańskiego małżeństwa Augustyna i Anny Dunin-Wąsowicz.

Początkowo kształciła się w rodzinnym domu, a od 1889 r. uczestniczyła w tajnych kompletach w Warszawie. W 1894 r. wyjechała na studia do Cambridge w Anglii, jednak już w lutym 1895 r. powróciła do Warszawy.

W 1896 r. wyszła za mąż za Jana Lemańskiego – poetę, bajkopisarza i satyryka, z którym przez dwa lata podróżowała po Włoszech, Austrii i Francji.
Zbyt duża różnica charakterów, poglądów i upodobań była przyczyną rozluźnienia się węzła małżeńskiego. Chorobliwa zazdrość Jana Lemańskiego o żonę spowodowała dramatyczny czyn, jakiego dokonał w 1898 r. Na krakowskich Plantach ranił z pistoletu swą żonę i jej kuzyna, a potem usiłował popełnić samobójstwo. Czyn ten stał się powodem separacji małżeństwa w 1900 r. i początkiem choroby psychicznej Marii.

W latach 1903-1904 podróżowała po Niemczech, Belgii i Francji, gdzie w Paryżu (1904 r.) uległa przejściowemu atakowi choroby psychicznej i przebywała w sanatorium w Arcueil pod Paryżem. Latem 1905 r. powróciła do Grabowa, dwa lata później, ze względu na poważny nawrót choroby, rozpoczęła ośmioletnią kurację w zakładach psychiatrycznych.

Od 1914 do 1945 r. mieszkała u swego brata w Grabowie, zaś później w zakładzie leczniczym w Izabelinie pod Warszawą. Mimo choroby prowadziła dziennik, w którym zapisywała swe rozważania o współczesnych pisarzach i ich twórczości, dużo czytała i pisała własne utwory. Z chwilą nasilenia się choroby zaczęła się uważać za mężczyznę i podawała się za Piotra Odmieńca Własta.

Życie Marii Jakubiny Komornickiej vel Piotra Odmieńca Własta stanowiło splot sukcesów i porażek, zwycięstw i tragedii. Sielankowe na pozór dzieciństwo i staranna edukacja domowa zostały uzupełnione pobytem w Cambridge. Zadebiutowała w szesnastym roku życia opowiadaniem Z życia nędzarza Staruszka, zamieszczonym w „Gazecie Warszawskiej”. Była powszechnie podziwiana nie tylko w warszawskich salonach literackich, ale i Paryża, za kobiecy wdzięk i inteligencję. Pisała wiersze, dramaty i eseje, np. tom opowiadań Szkice (1894 r.), dramat Powrót ideałów (1895 r.), utwory prozaiczne Przejściowi i Dlaczego? (1895 r.). W 1900 r. wydała Baśnie i psalmodie, w 1903 r. Biesy. W wielu czasopismach zamieszczała swe wiersze i utwory prozaiczne, dramaty, tłumaczenia i recenzje, aforyzmy i komentarze. Do dziś jej twórczość nie została zebrana, opracowana i wydana w komplecie.

Komornicka nie należała do klasycznych feministek. Nie walczyła o pozorną emancypację kobiet, acz z ogromnym oburzeniem przekazywała swe spostrzeżenia z Anglii, gdzie pokazanie się samotnej kobiety wieczorem na ulicy groziło … aresztowaniem, a do głównej nawy kościoła nie można było wejść kobiecie, jeśli … nie była w towarzystwie mężczyzny. Podczas nawrotu choroby w 1907 r. Komornicka spaliła swe suknie i domagała się stroju męskiego. W listach do domu zaczęła się podpisywać Piotr Odmieniec Włast.

Maria Jakubina Komornicka zmarła 8 marca 1949 r. w Izabelinie pod Warszawą, pochowana została na cmentarzu w Laskach, grób nieoznaczony.