Zofia Kucharska – Urodziła się 26 kwietnia 1928 roku w rodzinie chłopskiej, we wsi Dębniak koło Grabowa nad Pilicą. W 1978 roku przeprowadziła się do Kozienic. Pierwszy wiersz napisała mając 43 lata. Zofia Kucharska jest przykładem samorodnego talentu ludowej poetki, dla której pisanie wierszy, podyktowane jest potrzebą jej wielkiego serca. Wieś, życie codzienne jej mieszkańców, przyroda i ciężka praca – to główne tematy wierszy poetki. W utworach czuć zachwyt naturą oraz pięknem otaczającego świata. Jej twórczość jest prosta. Śmiało można ją wpisać w nurt poezji prymitywnej – ludowej, poezji żywej, prawdziwej. Choć pozbawiona gwary jest ściśle zwią- zana z kulturą ludową oraz Ziemią Kozienicką. Poetka działa w Stowarzyszeniu Grupa literacka „Łuczywo” w Radomiu, oraz w Grupie Poetyckiej „Erato” w Kozienicach. Jest autorką pięciu tomików wierszy: „Wiersze”(1991), „Wiersze religijne” (1992), „Wiersze”(1994) i „Żegnaj moja chatko”(2003) oraz „Wiersze Babci Zosi” (2012). Swoje utwory publikowała także w „Tygodniku Radomskim”, „Dzienniku Radomskim” oraz „Kontakcie”. Jest także laureatką licznych konkursów literackich. Za swoją pracę artystka otrzymała wiele dyplomów i odznaczeń. Jednym z nich jest medal 450- lecia Miasta Kozienice na rzecz rozwoju Ziemi Kozienickiej. Uhonorowana została także przez Ministra Kultury Nagrodą im. Oskara Kolberga.