Bogusław Klimczuk – kompozytor, dyrygent

20 września, 2016

Znany także pod pseudonimem Ryszard Marecki. Urodził się w Kozienicach 19 października 1921 roku. Gry na fortepianie uczył się od szóstego roku życia, początkowo pod kierunkiem matki, a swe pierwsze utwory komponował już w wieku 10 lat. W roku 1932 przeprowadził się do Warszawy, gdzie po maturze studiował w klasie fortepianu Józefa Śmidowicza w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina, studia ukończył w latach hitlerowskiej okupacji. Po wojnie zaczął aktywne życie muzyczne – w Radomiu zorganizował zespół teatru objazdowego, brał udział w imprezach kulturalnych w Kozienicach. Po przeniesieniu się w 1947 roku do Gdyni, utworzył tam zespół Boogie Band, skupiający muzyków wybrzeża. W latach 1948-1950 pracował jako pianista w orkiestrze grającej na M/s Batory i podczas podróży do USA zetknął się z prawdziwym jazzem, na żywo słuchając muzyki m.in. Harry Jamesa, Gene Krupy, Duke’a Ellingtona, Dizzy Gillespiego. Od tego czasu poważnie studiował aranżacje jazzowe i starał się aranżować w stylu be bop. Nie poszedł jednak w kierunku jazzu i w roku 1952 został kierownikiem muzycznym zespołu Pieśni i Tańca Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Z wojskiem związał się na kilkanaście lat – w latach 1954-1957 prowadził Reprezentacyjny Zespół Pieśni i Tańca Marynarki Wojennej, a potem objął stanowisko dyrygenta i kierownika grupy wokalistów Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. W roku 1962 założył Studio M2, na którego potrzeby tworzył nowoczesne aranżacje i wykorzystywał nowoczesne – na owe czasy – techniki nagraniowe m.in. nagrania trickowe i playback. Nowością kierowanego przez niego studia było wykorzystanie nie tylko muzyków „rozrywkowych”, ale także jazzowych. Skupił wokół siebie młodych i obiecujących aranżerów, m.in. Andrzeja Mundkowskiego, Romana Czubatego, Leszka Bogdanowicza, Wojciecha Karolaka, Jana Ptaszyna – Wróblewskiego i wielu innych, którzy wraz z nim postawili sztukę aranżacji na najwyższym poziomie.

Równocześnie kierował własnym zespołem instrumentalnym, a następnie stanął na czele Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia i Telewizji, tworząc znane Studio S1. Cały czas działał jako aranżer i kompozytor. Na tym ostatnim polu działał jako współautor popularnych radiowych audycji: „Piosenki od ręki”, „Radiowe Studio Piosenki”, „Mikrofon dla wszystkich”. Doskonale sprawdzał się jako nauczyciel i wychowawca utalentowanej młodzieży muzycznej – jego podopiecznymi byli m.in. Urszula Dudziak, Regina Pisarek, Irena Jarocka, Kazimierz Grześkowiak, Alibabki, Filipinki.

Uczestniczył w naszym życiu festiwalowym – od początku na festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu (jest kompozytorem granego do dziś opolskiego sygnału) i Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Wielokrotnie dyrygował orkiestrami obu tych festiwali. Warto dodać, że był projektodawcą i współorganizatorem Międzynarodowej Wiosny Estradowej w roku 1972.

Związany był głównie z tradycyjnie pojmowaną muzyką rozrywkową, dziś określaną jako „muzyka środka”. Ale pracował także z wykonawcami młodzieżowymi, reprezentującymi tzw. polski big-beat. Komponował dla zespołów WIATRAKI i ABC, związany był z TRUBADURAMI, a jego piosenki śpiewało wielu innych wykonawców „ polskiego rock and rolla”. W sumie skomponował ponad 200 piosenek, wiele utworów instrumentalnych, a także dwuaktowy musical „Oh, Laleczko”, którego premiera odbyła się już po jego śmierci.

Zmarł 12 kwietnia 1974 roku w Warszawie. Pozostawił po sobie dwóch synów. Starszy, Ryszard urodzony w roku 1949, ma zdolności muzyczne, ale został… sadownikiem. Młodszy, Marek, urodzony w roku 1961, jest kompozytorem, gra na licznych instrumentach klawiszowych, interesuje się głównie muzyką instrumentalną.

Marek Gaszyński

Skip to content