Urodził się 19 listopada 1885 roku w Brzózie. Od najmłodszych lat przejawiał zdolności artystyczne. Już w pierwszych latach szkolnych zauważono u niego zdolności do rysunku. W szkole dworskiej, do której uczęszczał, stworzono mu warunki do rozwijania swojego talentu.

Kolejnym etapem edukacji była szkoła w Warszawie, dodatkowo, w celu rozwijania swego talentu artystycznego, uczęszczał do wieczorowej szkoły rysunku przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa.
Następnie przebywał w Charkowie, gdzie ukończył szkołę średnią. Wrócił do Warszawy i podjął naukę w Szkole Sztuk Pięknych Wojciecha Gersona.

Po dwóch latach udał się na dalsze studia do Krakowa, gdzie wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych. Był to okres jego największego rozkwitu. Jego profesorami byli: Teodor Axenowicz, Leon Wyczółkowski i Jacek Malczewski.

Rok 1915 przyniósł udział w pierwszej wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.

W 1916 roku odniósł pierwszy większy sukces. Za portret Wiesława Reschke i „Dziewczynkę z kaczkami” otrzymał wyróżnienie. Wkrótce tych wyróżnień było więcej.

Umiłowanym tematem artysty była wieś Ziemi Radomskiej i Kozienickiej – pejzaże, ludzie, pory roku. Lubił malować portrety ludzi starych jak i młode dziewczęta w strojach ludowych oraz dzieci.

Wieś polska przetrwała w jego dziełach taka, jaką była w czasie jego młodości. Na obrazach widzimy wieś polską na kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej. W 1934 roku w czasie swojej indywidualnej wystawy w Zachęcie, artysta sprzedał 5 prac, a w maju tego roku jego „Babcia z różańcem” otrzymała wyróżnienie, a nieco później wyróżniono także obraz „Klony”. Okres międzywojenny obfitował w sukcesy artystyczne, które potwierdzały liczne przychylne recenzje i opinie znawców sztuki malarskiej, prasy i wydawnictw fachowych.

„Przegląd artystyczny” z 1936 roku poświęcił naszemu artyście wiele miejsca w artykule zatytułowanym „Sylwetki naszych plastyków”, który ozdobiono jego portretem i reprodukcją akwareli pt. „Prządka”. Pasmo sukcesów, usłane licznymi medalami, nagrodami i wyróżnieniami, entuzjastycznymi recenzjami, zakupami do zborów państwowych i państwowych w kraju i za granicą przerwała okrutna dla świata naukowego i artystycznego druga wojna światowa. Artysta nie przerwał pracy, prześladowany przez Gestapo musiał się ukrywać. Aresztowany, znalazł się na liście skazanych do obozu koncentracyjnego. Dzięki interwencji przyjaciół i entuzjastów jego talentu, w ostatniej chwili udało się go uwolnić, ale już do końca okupacji spokoju nie znalazł.

Po wyzwoleniu włączył się od razu w nurt życia artystycznego Radomia. Brał udział i zdobywał nagrody w licznych wystawach ogólnopolskich w Radomiu oraz w Zachęcie warszawskiej, wystawiał na wystawach wojewódzkich w Kielcach. Cieszył się z powstania Polski robotniczej i chłopskiej. Obrazy jego wędrowały na mini wystawy w zakładach pracy. Nadal dominowały w jego twórczości wieś i portret zwykłego człowieka, studium człowieka było mu nadzwyczaj bliskie.

Przez okres 25-lecia PRL miał kilka wystaw zbiorowych i indywidualnych: w 1947 roku, w 1952 roku i w 1968 roku. Brał udział w wystawie „Wieś wczoraj i dziś” w Kielcach, gdzie otrzymał nagrodę. Obrazy jego kupiło Ministerstwo Kultury i Sztuki, Ministerstwo Rolnictwa, władze wojewódzkie i miejskie. Znajdują się także w muzeach Warszawy, Kielc i Radomia.

W uznaniu zasług państwo odznaczyło go Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł 3 listopada 1970 roku w Radomiu, w wieku 85 lat, pochowany został w Kozienicach w grobowcu rodzinnym.